وقتی از باغ خدا؛غنچه ی دیدن روی تو شکفت

نگران بودم که زمستان چه پیامی دارد؟

باغ را گشتمو گشتم؛بی تو....

همه جا؛صحبتی از نام تو بود!

دشت را پیمودم.لیک آرام آرام

تامباداکه به رخسار چمن؛

روی گلبرگ نگاه تو نشیند پایم

بوسه برگل نزدم!که غبار آهم

نبرد بوی تو؛از چهره ی گل!!!

هرکجارفت نفس؛بادم گرمت برگشت!

هرکجارفت خیال؛مژده ازبرق نگاه تو گرفت.

دشت وباغ وگل این سینه تویی!

هرکجاهستی؛دل تو خوش باشد.

دل من؛مست زخوشحالی باغ دل توست.

من دلم میخواهد........به فدای غم تو

سرهرکوچه ی اندوه نشینم شب و روز!

آرزودارم من.....

مهربانی خدارا به سر زلف تو؛آویزکنم.

راستی چلچله ها یادت هست؟؟؟؟

سینه ام خانه ی توست...

پربکش تا به سراپرده ی دلتنگ بهار!

(تقدیم به عزیز ترینم)

 

نوشته شده در چهارشنبه 90/12/17ساعت 11:16 عصر توسط صبا نظرات ( ) |